Οι κάτοικοι του Αγίου Σεργίου ασχολούνταν κυρίως με τη γεωργοκτηνοτροφία. Είχαν τα χωράφια τους στα οποία έσπερναν σιτάρι, φύτευαν πατάτες και κρεμμύδια στα λειβάδια κοντά στη θάλασσα, αλλά ήσαν ξακουστοί και για τα κηπευτικά τους προϊόντα, όπως τα σέλινα και τις κουλούμπρες. Ο λόγος που στράφηκαν οι χωριανοί σ' αυτές τις καλλιέργειες ήταν γιατί λιγόστεψαν τα νερά και αλμύρισαν, έτσι είχαμε - υφάλμερα νερά - γλυφά νερά. Όλος ο κόσμος που ταξίδευε στο δρόμο Αμμοχώστου - Τρικώμου - Καρπασίας έπρεπε να σταματήσει για να πάρα κηπευτικά προϊόντα.

Στη μεριά του Αποστόλου Βαρνάβα, η περιοχή ήταν κατάφυτη με λεμονόδεντρα, πορτοκαλιές και μανταρινιές. Οι δε λεμονανθοί, τον Απρίλιο, μοσχοβολούσαν.

Υπήρχαν δύο αλευρόμυλοι στον Άγιο Σέργιο, αλλιώς "Φάπρικες", όπως αποκαλούνταν παλαιότερα. Απ' όλα τα γειτονικά χωριά ερχόντουσαν, στα παλιά τα χρόνια, με τα αμάξια τους και τα ζώα τους φορτωμένα με σιτάρι και αργότερα με τα αυτοκίνητα για να το αλέσουν. Και αυτή η εργασία μπορούσε να τους πάρει μια και δυο μέρες, διότι άλεθαν το σιτάρι με τη σειρά. Και οι άνδρες κάθονταν περιμένοντας τη σειρά τους και κουβέντιαζαν. Γίνονταν δε κάτασπροι από το αλεύρι. Όλη αυτή η διαδικασία ήταν βεβαίως αναγκαία, διότι όλες οι γυναίκες του χωριού μας αλλά και παντού έφτιαχναν μόνες τους τα ψωμιά τους και τα έψηναν στους φούρνους και μοσχοβολούσε παντού.

Να μην ξεχάσουμε βεβαίως και τα τυροκομικά προϊόντα τα οποία ήταν παραγωγή των τεσσάρων Τυροκομείων - Κασαρείες όπως λέγονταν παλαιότερα - του δασκάλου Κώστα Μαλαθούρα, του Χρυσοστόμου Ηλία, του Θεοδόση Ηλία και του Γεώργιου Πούγιουρου. Επίσης, πριν αποχωρήσουν οι λιγοστοί Τουρκοκύπριοι από το χωριό μας, γύρω στα 1958-59, υπήρχε ακόμα ένα τυροκομείο του Χουσεϊνι. Στη γύρω περιοχή υπήρχαν ένα Τυροκομείο στα Λιμνιά και ένα στο Τρίκωμο.

Το γάλα το αγόραζαν από τους βοσκούς του Αγίου Σεργίου που είχαν μεγάλα κοπάδια καθώς και από βοσκούς σε γειτονικά και απόμακρα χωριά.

Πολύ παλαιότερα οι κάτοικοι ασχολούνταν και με την καλλιέργεια βαμβακιού. Σηκώνονταν πολύ πρωί για το μάζεμα και το έφερναν στα σπίτια τους όταν ακόμα ήταν νοτιά. Και το βράδυ κάθονταν όλοι οι γείτονες στην αυλή και το καθάριζαν.

Ερχόντουσαν καράβια από την Αίγυπτο στην παραθαλάσσια περιοχή ονομαζόμενη "Λούμα" και το φόρτωναν.

Στα νεότερα χρόνια πριν την εισβολή, οι γυναίκες άρχισαν να εργάζονται σε ξενοδοχεία της περιοχής όπως το Salamis Bay, Evagoras, Revecca Court και Mimosa Hotel.

Οι Αγιοσεργίτισσες όμως μαζί με τις Εγκωμίτισσες ήσαν εξειδικευμένες στις ανασκαφές που γίνονταν στην Αρχαία Σαλαμίνα και Έγκωμη.

Πολλοί κάτοικοι επίσης εργάζονταν στην Αμμόχωστο η οποία απείχε μόνο 10 χιλιόμετρα από το χωριό. Υπήρχε πολύ καλή συγκοινωνία με καινούρια λεωφορεία κάθε τέταρτο ή μισή ώρα για το Βαρώσι. Τα λεωφορεία στάθμευαν στην πλατεία απέναντι από το σπίτι και πρώην ταβέρνα του Μούσουρου. Από τα παλαιότερα χρόνια υπήρχαν οι ταβέρνες όπως του Πιλότου στο χωριό. Οι κάτοικοι ήταν τοπικιστές και δεν έφευγαν, ήταν εργατικοί και πολύ προοδευτικοί. Έκαναν το παν για να καλυτερεύσουν τις συνθήκες διαβίωσής τους. Οι μια-δυο ταβέρνες έγιναν πολλές για να εξυπηρετήσουν τους χωριανούς, πολλούς βαρωσιώτες και τους τουρίστες που έρχονταν από τα γύρω ξενοδοχεία Στους χωριανούς άρεσε πολύ η διασκέδαση στις ταβέρνες αλλά και οι γάμοι οι οποίοι ήταν σημαντικά γεγονότα. Απ' αυτούς τους προοδευτικούς Αγιοσεργίτες οι οποίοι κόντευαν τις 2,074 το 1974 ξεφύτρωσαν πολλοί επιστήμονες όπως δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί, μηχανικοί. Καθώς δεν εγκατέλειπαν το χωριό, πολλά μοντέρνα σπίτια μ' όλες τις σύγχρονες ανέσεις άρχισαν να εκτοπίζουν σιγά-σιγά τα πλινθόκτιστα σπίτια.

Βεβαίως δεν έλειψαν τα σπίτια με την παραδοσιακή μας αρχιτεκτονική, τους ηλιακούς, με τις Βυζαντινού τύπου καμάρες όπου οι νέοι και οι νέες κρέμαζαν τις "σούσες" τη Δευτέρα του Πάσχα για να τραγουδήσουν και ανταλλάξουν ερωτόλογα.